Chapter 13

Ishardi

     Zaszyłam się w kącie tourbusa, po drodze zgarniając swój stary szkicownik i ołówki. Otworzyłam go i zaczęłam niepewnie stawiać kreski; nie rysowałam, odkąd rzuciłam studia. Teraz moje uczucia przelewałam na papier... i to nie w postaci piosenki, jak zazwyczaj.

     Zorientowałam się, że powstaje z tego jakiś portret. Dziewczyna, którą szkicowałam, siedziała w rogu kartki, skulona tak samo, jak ja. Miała długie włosy, które zasłaniały jej twarz i strużki dymu leciały ku górze. Kiedy kończyłam rysować nogawki spodni, wykańczając cienie, kątem oka dostrzegłam ruch.

 -Kimkolwiek jesteś, radzę ci stąd spieprzać w podskokach - rzuciłam przed siebie, nie odrywając ołówka od kartki i nie podnosząc wzroku.

 -Nie bądź taka groźna.

     Koło mnie usiadł Harry, zaglądając mi przez ramię. Zamknęłam zeszyt i schowałam go za siebie razem z ołówkami. Kiedy szturchnął mnie w bok, pokazałam mu język.

 -Pokazałabyś swoje dzieła, co?

 -Nie rysuję już.

 -Widziałem.

 -Ej! - udałam oburzenie ironią w tym słowie. -Mam niezbyt ciekawy dzień, dlatego zaczęłam rysować. Nie dotykałam farb ani ołówków odkąd rzuciłam studia. No, poza malowaniem mieszkania.

Chłopak parsknął śmiechem.

 -Co się stało, że masz gorszy dzień? - zapytał, patrząc na mnie.

Wzruszyłam ramionami.

 -Pokłóciłam się z Shay - odparłam powoli, patrząc na swoje dłonie. -I z Zaynem - dodałam ciszej.

 -O co?

 -Zależy, z kim.

Harry zatoczył ręką małe koło.

 -Z obojgiem.

 -No cóż... - westchnęłam. -Z Zaynem pokłóciłam się o szpital, o to, że jestem chora i że sobie wszystko lekceważę... a z Shay pokłóciłam się o Zayna.

 -Nieźle - gwizdnął lokaty, a ja sprzedałam mu sójkę w bok. -Au, to boli.

 -Miało boleć - prychnęłam.

 -Dobra, poddaję się - uniósł dłonie w geście poddania się. -Tylko mnie nie krzywdź!

 -Wal się.

 -Z przyjemnością, tylko daj mi tu Louisa.

Udałam, że wymiotuję do wiaderka.

 -Jesteś okropny - jęknęłam, a za chwilę się zaśmiałam. -Dlaczego w ogóle chcesz ze mną rozmawiać?

 -Słabo się znamy - odparł piosenkarz, poprawiając koszulkę. -Wydaje mi się, że skoro mamy być w trasie przez najbliższy czas, a nasz bad boy lada chwilę ogłosi wasze zaręczyny, wypadało by...

 -Masz w pysk za te zaręczyny - syknęłam, ale uśmiechnęłam się delikatnie. Za to Harry się wyszczerzył.

 -Chcesz mi może coś o was powiedzieć? Coś ciekawego? - zabawnie poruszył brwiami.

 -Zależy, co chcesz wiedzieć - mruknęłam, wyjmując papierosa zaczepionego za ucho. -Ile osób mnie zabije za to, że tu zapalę?

 -Podejrzewam, że wszyscy poza Zaynem, ale mnie to nie przeszkadza.

Zapaliłam, zaciągnęłam się i powoli wypuściłam obłoczek dymu.

 -No więc? - zapytałam, patrząc na swojego towarzysza.

 -Co więc?

 -Co chcesz wiedzieć o mnie i Zaynie?

 -Ty tak na serio? - chłopak otworzył szeroko oczy, gapiąc się na mnie z niedowierzaniem.

 -Chyba nie masz mnie za zbyt otwartą osobę, co? Tak, mówię serio - zapewniłam. -Możesz śmiało pytać.

 -Wow, nieźle, nie spodziewałbym się tego po tobie - zrobił krótką pauzę. -Po żadnym z was. No, ale... okej. Więc, hm, masz wobec Zayna jakieś poważniejsze zamiary?

 -Mam.

 -Jak bardzo poważne?

 -Póki co nie planuję ślubu, domu na obrzeżach Londynu i dzieci, ale poza tym wystarczająco poważne. Mam zamiar go sobie troszkę przywłaszczyć - znów się zaciągnęłam.

 -Rozumiem - przytaknął Harry. -Więc... jak to właściwie między wami jest? Chodzi mi o relacje.

 -Nie wiem - odparłam prawie natychmiast. -Nie mam pojęcia, to troszkę pokręcone. Nawet nie jesteśmy parą, ale się tak zachowujemy - strzepnęłam popiół na otwartą dłoń. -Ale z mojej strony... wydaje mi się, że zaczynam, bo ja wiem, czuć coś więcej - spojrzałam ostrzegawczo na lokatego. -Jeśli wyjedziesz z tekstem, że się zakochałam, to zgaszę ci fajkę na skórze. Słowo.

 -Wierzę.

 -Bardzo dobrze.

 -Ale wiesz, że się zakochałaś?

     Westchnęłam ciężko, wstając i kierując się z papierosem w stronę kuchni. Celowo zostawiłam obok Harry'ego swój szkicownik i ołówki, wiedząc, że chciałby do nich zajrzeć.

 -Wiem - powiedziałam do siebie, opierając łokcie nad małym zlewem. Bus lepszy niż mieszkanie. -Wiem, cholera.

 Shay

     Zirytowana siedziałam między Lou i Niallem, i udawałam, że świetnie się bawię grając z nimi w karty. Znowu poker i znowu przegrywam. Tyle, że tym razem Liam nie pozwolił nam grać na alkohol, a Harry stanowczo zaprotestował, gdy Niall rzucił hasłem „a może na rozbierane”. Więc jak dzieciaczki z podstawówki, grzecznie musimy sobie siedzieć w rogu i grać na zapałki, które Niall uprowadził Zaynowi.

     Do tego wkurzona jestem na Rax. Cholerna zakochana idiotka! Wylądowała w szpitalu przez tego swojego kretyna a i tak do niego leci i ślini się na jego widok jakby nigdy faceta nie widziała.

Przez tych kilka lat kiedy się znamy, miała paru chłopaków, ale na żadnego tak nie reagowała. Zawsze, gdy któryś zrobił coś nie tak, odprawiała go z kwitkiem. A tego się trzyma, jakby był ostatnim mężczyzną na świecie. I nawet Lou tak uważa!

 - Wyskakuj z zapałek, skarbie – zaśmiał się do mnie Lou, gdy rozdał karty i liczył swoje zapałki. Z naszej trójki to właśnie on miał ich największą kupkę.

- Nie zaczynajcie kolejnego rozdania, bo za moment postój – wtrącił się Liam, na co Niall jęknął z niezadowoleniem. Widocznie miał dobre karty.

- Okay – uśmiechnęłam się wstając i przeciągając tak, że coś strzyknęło mi w krzyżu, a później przeszłam do swojego łóżka, gdzie miałam torbę z ubraniami i wyciągnęłam z niej bluzę. Było już ciemno na dworze, więc pewnie też i chłodno. A my z Niallem mamy zaplanowany krótki spacer.

W tym samym momencie, gdy poczułam, że tourbus się zatrzymuje, koło mnie pojawiła się Rax. Przesunęłam się, żeby mogła swobodnie się dostać do swoich rzeczy, ale nie odezwałam się.

- Jesteś zła? – spytała, a ja wzruszyłam ramionami i wróciłam do chłopców, a w zasadzie do Nialla, bo pozostali już wysiedli. – I co? Teraz nie będziesz się odzywać? – zawołała zirytowana.

- Tak. Dokładnie. – Posłałam jej swój najbardziej sztuczny uśmiech, a następnie złapałam Nialla za rękę i wyciągnęłam z pojazdu.

Tuż za drzwiami zastaliśmy Zayna palącego papierosa, na co skrzywiłam się. Nie wiem jak Rax może się później całować z taką popielniczką.

Niall objął mnie ramieniem i ruszyliśmy w stronę McDonalda.

- Rax nie idzie? – zatrzymał nas głos Zayna.

- Idź i się jej spytaj – warknęłam.

Ishardi    

      -Spierdalaj.

 -Miło się ze mną witasz.

     Leżałam na rogowej kanapie w tourbusie wygięta w lekki łuk, kiedy dosiadł się do mnie Zayn. Kiedy go zobaczyłam, nie wiedziałam, jak się zachować- więc lepiej go spławić.

Ale nie podziałało.

 -Czego chcesz?

 -Przeprosić - mruknął, kiedy podniosłam się do pozycji siedzącej. -Nie powinniśmy się kłócić, nawet, jeśli to, co robisz, dla mnie jest niepoprawne. To twoje życie.

 -Po części też twoje...

 -Co mówiłaś?

 -Nie, nic - mignęłam się, bojąc się to powtórzyć. Mógłby mnie wziąć za obiecującą sobie idiotkę, jeśli nie czuł czegoś podobnego do mnie, jak ja do niego. -Przeprosiny przyjęte.

 -To dobrze.

     Zayn nachylił się do mnie i poczułam jego usta na swoich. Po kilku sekundach siedziałam mu na kolanach i nie miałam zamiaru go puścić przynajmniej przez kilka następnych chwil. Kiedy się od niego odsunęłam, spojrzał na mnie z uśmiechem.

 -Podoba mi się to - zamruczał nisko, a ja poczułam delikatne ciarki wzdłuż kręgosłupa. Sam jego głos tak na mnie działał, a co dopiero reszta. -Bardzo mi się to podoba.

Znów mnie pocałował, tym razem krócej.

 -Mnie też się to podoba, możesz nie przestawać.

Chłopak zaśmiał się krótko i kręcił delikatne kółka kciukami na moich biodrach.

 -Jeśli mamy się tak godzić za najmniejszą sprzeczkę, to możemy się pokłócić? - zaproponowałam, opierając głowę na jego ramieniu.

 -Mówisz zupełnie tak, jakbyśmy byli parą.

Chciałam zapytać, czy nie jesteśmy, ale ugryzłam się w język. Za wcześnie.

 -Może.

     Przez następne pół godziny leżałam z głową na jego kolanach, rozmawiając o wszystkim i o niczym. Opowiedziałam Zaynowi, o co poszło z Shay i obiecałam, że ograniczę palenie i picie, skoro tak bardzo się o mnie martwi. Co kilka minut przerywał mi drobnym cmoknięciem w usta, zupełnie, jakby nie mógł bez tego przeżyć.

Zupełnie, jakby od jednego do następnego wstrzymywał oddech, a ja sama byłam jego jedynym prawdziwym źródłem tlenu. Jakby bez tego nie mógł oddychać.

Beze mnie.

 -Nie uważasz, że to trochę dziwne? - zapytałam, bawiąc się dłonią chłopaka.

 -Co jest dziwne?

 -To, jak się zachowujemy - odparłam, podnosząc na niego spojrzenie. Czy on a każdej perspektywy musiał wyglądać idealnie. -No wiesz... jak para. A przecież nie jesteśmy parą.

 -Jeszcze.

Poczułam, że lekko się rumienię.

 -Masz coś konkretnego na myśli? Rozwiń.

     I Zayn bez cienia skrępowania zaczął wyliczać moje zalety, to, co we mnie uwielbia i to, dzięki czemu jestem w jego oczach wyjątkowa. Wiedziałam, że rumienię się coraz bardziej i wiedziałam, że uśmiecham się coraz szerzej. Ale on też się uśmiechał. Kiedy skończył mówić o mnie, zaczął ostrożnie mówić o swoich własnych uczuciach, i wcale nie odebrał źle tego, że nie patrzyłam już prosto na niego i nie wtrącałam się co jakąś chwilę.

Nie przestawał mówić nawet wtedy, kiedy poczułam się senna i ułożyłam się wygodniej na jego kolanach. Kiedy zauważył, że usypiam, pogładził mnie po włosach i szepnął, żebym spała dobrze.

Posłuchałam i usnęłam.